وقتی به جنبش های سرنگون کننده حکومت های خودکامه در اواخر قرن بیستم نگاه کنیم، به نظر می آید که هرکدام رهبرهائی مثل گاندی و مارتین لوتر کینگ داشتند. حال آن که بسیاری از این جنبش ها بدون داشتن رهبران کاریزماتیک مشخص، تنها با
آموختن اصول و اخلاق خشونت پرهیز، و پایداری بر این اصول موفق شدند تا موجب سرنگونی رژیم های خودکامه شوند.
اپوزیسیون بیمار
با توجه به بیانیه "اتحاد برای دموکراسی در ایران" که خود را بخشی از اپوزیسیون می شناسد، و این هفته در استکهلم، چهارمین تجمع خود را برگزار کرد، انتخابات آزاد را به عنوان استراتژی و راهکار ارائه می دهد حال آن که انتخابات آزاد، هدف است نه راهکار یا استراتژی.
انتخابات آزاد فقط موقعی می تواند بصورت استراتژی درآید که در چارچوب اصلاح طلبی (مشارکت و همکاری در درون نظام) چانه زنی از بالا به دست امثال خاتمی و رفسنجانی، انجام شود و نظام اجازه شرکت بخش بیشتری از جامعه را در تعین سرنوشت سیاسی از طریق انتخابات (با وجود تبعیض درون قانون اساسی) داده و آن را به دروغ به عنوان انتخابات آزاد جلوه دهد.
از جمله مشکلات مردم با شرکت کنندگان در کنفرانس هائی چون "اتحاد برای دمکراسی"، یکی شفاف نبودن منابع مالی برگزاری چنین کنفرانس هائی است و دیگر ناروشن بودن نحوه برگزاری انتخابات آزاد مورد نظر آنان در چارچوب قانون اساسی اسلامی و با حذف ولایت فقیه یا انحلال قانون اساسی و حذف تبعیض در جامعه است. یعنی آنان بطور آشکار نمی گویند که آیا هدفشان حفظ قانون اساسی جمهوری اسلامی به شکل تبعیض گزار است یا تأسیس قانون اساسی انسان مدار بر پایه مفاد حقوق بشر.
شصت و پنج نفر شرکت کننده در آخرین کنفرانس "اتحاد برای دمکراسی" در استکهلم، با سکوت خود نسبت به پنهانکاری در مورد اصلاح یا انحلال قانون اساسی جمهوری اسلامی، در بیانیه منتشر شده، با استفاده از پرواز مجانی، هتل مجانی و نهار مجانی، خود را به سیاهی لشگر نمایشنامه برگزار کنندگان این کنفرانس تبدیل کرده اند.
No comments:
Post a Comment